Geef ze de ruimte
“Geef ze de ruimte” had aanloop nodig
Jacco Kemper als Richard van Staveren
Foto: Gerard Jansen
Het verhaal draait om de kapitale villa “J’y suis, j’y reste” die, zoals de naam al zegt, een zwaar stempel drukt op de drie inwonenden, de Van Staverens; twee oudere broers en een eveneens op leeftijd zijnde, wat jongere zuster. Angelica van Staveren is de enige die inziet dat het drietal vast dreigt te roesten en besluit tegen de wil van haar broers het dakloze, wat excentrieke gezin D’Orantos onderdak aan te bieden op de leegstaande bovenverdieping van de villa. De familie – vader, zoon en drie dochters – blijkt bij de drie ouderen, huis-houdster Mams en de directeur gemeente-werken heel wat emoties los te maken. Het duurde wat lang voordat het stuk echt boeiend werd. Die eerste traagheid was vooral toe te schrijven aan de wat langdradige schrijfstijl van Cees Lau en het feit dat in de eerste twee bedrijven slechts oudere mensen gespeeld moesten worden. Vanaf het moment dat de baardige Jaap Garms als vader Caspar d’Orantos in een spontane rol ten tonele kwam, bloeide het stuk op. Zo kwam vooral ook het ingeogen, rustige en vooral natuurlijke spel van Nel Bakker als Mams duidelijk naar voren en kreeg het spel van Jacco Kemper als oudste broer meer inhoud. Hij wist de twijfelende, maar toch sympathieke figuur goed uit te beelden. De beste acteerprestaties waren aan het slot te zien, waar Voufke Hermanides op dramatische wijze alle registers opentrok. Het publiek genoot bovendien van het grappige tweespel tussen de zoon, de zeer spontaan spelende Jeffrey Kemper, en de muzikaal talentvolle broer Hans de Jong. Een dankbaar applaus was dan ook verdiend voor de zware kluif, die “Geef ze de ruimte” voor d’Ye en de debuterende regisseur Jan Besseling geweest moet zijn. Lees verder