Ben Kuenen - d'Ye speelt

16 mrt

Minoes

Kinderen in de ban van kattenwereld met het toneelstuk Minoes

In de voorgaande jaren bracht toneelvereniging d’Ye twee à drie kindervoorstellingen, maar door de grote toeloop en daardoor kinderen moeten teleurstellen, werden afgelopen weekend vier voorstellingen gehouden. Twee op zaterdag en twee op zondag. Het resultaat was dat alle vier voorstellingen waren uitverkocht in welzijnsgebouw De Singel. Erik Vlugt vertelde: “Het hadden er wel vijf kunnen zijn, zoveel belangstelling was ervoor.” Dit weekend bracht d’Ye het kinderstuk ‘Minoes’ van Annie M.G. Schmidt ten tonele in de Singel. Lees verder →

14 nov

Funny Money: Eigentijdse klucht doet denken aan Flodderserie

Eigentijdse klucht van d’Ye ‘Funny Money’ doet denken aan Flodderserie

Het publiek moet bij de les blijven om de verwarring en persoonsverwisselingen goed te blijven volgen tijdens de klucht ‘Funny Money’ van toneelvereniging d’Ye. Het toneelstuk gaat over een Rotterdamse Harry met Haagse vrienden op bezoek die geconfronteerd worden met een koffer met daarin een bedrag van ruim 2 miljoen euro, die tijdens een kofferverwisseling bij hen terecht is gekomen. Lees verder →

30 nov

No sex please!

Toneelvereniging d’Ye traint de lachspieren

Toneelvereniging d’Ye is werkelijk van alle markten thuis. Voor historische drama’s en klassieke meesterwerken draaien de spelers hun hand niet om. Dat ze ook prima overweg kunnen met een ouderwetse klucht, bewijzen ze dit weekend in Edam. D’Ye heeft duidelijk begrepen aan welke eisen een goede klucht moet voldoen. In het programmaboekje valt een uitgebreide definitie te lezen. ‘De klucht spitst zich meestal toe op een neiging om dingen verborgen te willen houden voor de andere figuren. Daar volgt dan een onvoorziene kettingreactie op.’ Lees verder →

06 apr

Midzomernachtdroom

Toegankelijk, hilarisch en romantisch toneelstuk

Mooie kostuums, prachtige grime, opvallende uitspraken, maar vooral mooi spel. Toneelvereniging d’Ye laat met haar interpretatie van ‘Midzomernachtdroom’ van Shakespeare zien dat de vereniging veel talent in huis heeft. Het publiek is aangenaam verrast door het toegankelijke, hilarische en romantische stuk.

De tekst met uitleg in het programmaboekje belooft een wat ingewikkelde verhaallijn. Een duidelijk grafiekje waarin met pijlen wordt uitgelegd ‘wie het met wie doet’, maakt het al een stuk simpeler. De Edamse toneelvereniging brengt het verhaal bovendien terug naar de kern, met veel komische details en eigentijdse toevoegingen.

Pauline Kuenen valt meteen op door haar spel. Ze vertolkt de rol van Helena, hopeloos verliefd op Demetrius, maar hij ziet haar niet staan. Kuenen heeft snel de lachers op haar hand door haar hilarische, vooral nuchtere gezichtsuitdrukkingen. Simone de Boer speelt de serieuzere rol van Hermia. Dat doet ze erg geloofwaardig. De vlinders in haar buik zijn bijna waar te nemen. Ook wanneer ze radeloos is, komt ze overtuigend over. Van Erik Vlugt wordt veel gevraagd. Hij speelt, net als een aantal andere spelers, meerdere rollen. Zeer uiteenlopende karakters zet hij neer. Vooral als amateurtoneelspeler Dries Knekel kan Vlugt zich uitleven. Hij lijkt geen moeite te hebben met alle karakterwisselingen. Ben Kuenen speelt Demetrius en Cor Spaan. Beide personages zijn vrij onopvallend. Maar Kuenen valt geen moment uit zijn rol. Rietje Leuvelink mag wel trots op zichzelf zijn. De zelfingenomen amateurtoneelspeler Klaas Spoel zet ze heel overtuigend en komisch neer. Leuvelink toont zich met haar rollen een echte komediante. Joukje de Jong speelt de onheilstoker Puck. Ze heeft daar duidelijk veel plezier in. De Jong is prachtig opgemaakt en ze komt over als een energieke, vrolijke boskabouter.

Eigenlijk draait het allemaal om Theseus en Hippolyta, de hertog en zijn verloofde. Maar Rob de Wijn en José Vlak komen alleen aan het begin en het eind even in beeld. Vlak speelt ook de rol van regisseur Piet Haspel die alles moeizaam in goede banen probeert de leiden. Riny Lacunes moet zich achter de coulissen heel wat keren snel omkleden. Haar personages Elf en Ed Leuter zien er heel anders uit en wisselen elkaar best vaak af. Nico Kemper maakt als ‘muur’ een goede indruk. Lees verder →

11 jun

Overdwars

Met d’Ye dwars door de geschiedenis van Edam

“Pak/mijn hand maar. Ik neem, u mee dwars door de geschiedenis van Edam.” In een smetteeloos wit pak staat de ‘verteller’ tegenover zijn publiek in de Grote Kerk. Hij en de andere leden van d’Ye nemen de toeeschouwers met ‘Overdwars’ inderdaad mee op een reis door de tijd. Op het toneel worden vijf verschillende scènes opgevoerd over vijf historische gebeurtenissen, allemaal in Edam. Bijna 650 jaar geleden verleende graaf Willem V stadsrechten aan Edam. d’Ye wil bijdragen aan dit jubileum met het door verschillende mensen geschreven stuk ‘Overdwars’. De vereniging slaat hiermee de spijker op de kop. ‘Overdwars’ blijkt zowel leerzaam als ontroerend en humoristisch. Drama en hilariteit volgen elkaar in rap tempo op. Vooral de laatste scène, die speelt op oudejaarsavond van 1999, valt bij het publiek in de smaak. Verschillende markante Edammers worden uitgebeeld en de toeschouwers gieren van de lach om de herkenbare opmerkingen. Een tijdbalk in het programmmaboekje maakt duidelijk op welke momenten de verschillende scènes zich afspelen. Daarnaast geeft de verteller steeds uitleg. Graaf Willem V heeft een prominente rol in de eerste scène. De inwoners van Edam zijn op dat moment blij en wel in voor een feestje. Hun dorp is stad geworden. Aan de kostuums is veel zorg besteed. De tweede en derde scène spelen in de zestiende eeuw. Twee gebeurtenissen waarmee Edam destijds te maken kreeg, worden uitgebeeld; het dichtslibben van de haven door de aanleg van de sluis en de overgang van het katholieke naar het protestantse geloof. Vooral de non die alleen achterblijft in de kerk wekt de nodige emoties op. Scène vier is wat luchtiger. Dat maakt de overgang naar het laatste gedeelte van het toneelstuk vloeiender. In café De Knijp aan de Spuistraat zitten bekende personages uit Edam aan de bar. De ene na de andere hilarische opmerking wordt geemaakt en het publiek vermaakt zich uitstekend. Het lijkt wel alsof dat het moment is waarop iedereen heeft gewacht. Herkenbaarheid blijkt het goed te doen bij het publiek, net als grapjes die alleen Edammers begrijpen. ‘Overdwars’ wordt in de Grote Kerk opgevoerd. Een ‘erg sfeervolle locatie voor een toneelstuk met zoveel historische verhaallijnen. Het galmen van de stemmen maakt het soms wel wat lastig te verstaan. Lees verder →

26 apr

Het geheugen van water: Alles klopt in stuk d’Ye

Alles klopt in stuk d’Ye

D’Ye toonde wederom een gelukkige hand met de keus voor ‘het geheugen van water’. Het stuk stond als een huis. Een voortreffelijke cast, functioneel en stijlvol decor, prima licht en geluid, alles klopte. Een goed debuut in Edam derhalve voor regisseur Karlo Severdija. De drie hoofdrolspeelsters waren volledig aan elkaar gewaagd. Zij zijn bijeengekomen in het huis van hun moeder om haar begrafenis te regelen. De oudste dochter, Teresa, neemt de leiding zoals ze dat altijd al gedaan heeft. Zij en haar man hebben een druk bedrijf, maar ze hebben toch altijd tijd vrijgemaakt voor moeder en dat kan ze van haar zusters niet zeggen. Neem nu haar zuster Mary. Die maakt zich nu ook nog erg druk over één van haar patiënten. En dan verwacht ze ook nog haar minnaar, een getrouwd man nota bene. De dames zeggen elkaar eens goed de waarheid. Martina de Lange (Teresa) is een zeer pittige speelster met een mooie heldere toneelstem. Zeer tekstvast en heel zeker van zichzelf. Dat geldt ook voor Simone de Boer als de arts Mary. Moeder hield haar altijd de hand boven het hoofd en daarom heeft zij alleen maar herinneringen aan een prettige jeugd. Teresa ziet dat anders. De opkomst van de derde zuster, Catherine was hilarisch. Als een wervelwind worstelde zij zich vanachter uit de zaal naar voren en met dezelfde vaart vloog de tekst eruit. Mieke van Reede zag er als Catherine zeer hip uit en spel en mimiek waren geweldig. De dames namen beslist geen blad voor de mond en ook in hun spel waren ze zeer lijfelijk aanwezig. Catherine voelt zich nog steeds onbegrepen en altijd tekortgedaan en daarom heeft ze zoveel kwaaltjes. Geregeld een joint en bezoekjes aan een psycholoog moeten haar in balans houden, maar dat is onbegonnen werk. Geweldig was de scène met haar zwager Frank, waar ze aan hing als een vastgekleefde vlieg. Ellie Grin vertolkte prima de dode moeder die alles hoort wat de meisjes over zeggen. En dat niet alleen, ze dient ze nog van repliek ook. Lees verder →