Het Zouthuis: Tranen van perfectie bij een daverend slotapplaus

Tranen van perfectie bij een daverend slotapplaus

Een kleine, met vlinders en gras beschilderde grafkist staat in een huiskamer. Moeder kijkt in de kist, vader staat aan de andere kant van de kamer. Zo begint d’Ye ‘Het Zouthuis’ van Peer Wittenbols. Moeder Ilse (Steffie van Montfort) heeft na het overlijden van haar zoontje, dat ruim een jaar oud is geworden, een compleet rouwplan gemaakt. Haar man Theodoor (Paul van Kaathoven), broer Bore (Erik Vlugt) en zussen Willy (Jacomine de Visser) en Benja (Martine Hamstra) maken daar deel van uit. Die hebben echter allen hun eigen kijk op het sterfgeval en het leven. Ze zijn het er wel over eens dat ze vooral Ilse moeten steunen in haar verdriet, maar komen daar niet veel aan toe. Vooral door hun bemoeienis met elkaar en omdat ze iets voor Ilse geheim proberen te houden.

Daarbij hebben de verdrietige ouders ook niet veel steun aan elkaar, want Ilse stoot iedereen af, waardoor Theodoor zich weer eenzaam voelt in zijn verdriet. Als dan ook nog onverwacht een scharrel van Bore (Leonie Koorn) binnenvalt, is de chaos compleet – hoewel zij een heel belangrijke rol speelt in de climax. De hele sfeer die rond de wake hangt is uiteraard al somber, maar de vrij slechte band tussen broer en zussen, die de acteurs perfect weten weer te geven, versterkt dat gevoel. Het decor benadrukt de grimmigheid nog eens met een donker bankstel – weliswaar met enkele gekleurde kussens – tussen de verder zwarte coulissen van het toneel. Toch is het niet alleen treurnis wat de klok slaat, want regelmatig komt een schertsende opmerking op het toneel voorbij. En wanneer de familieleden herinneringen aan hun jeugd ophalen, wordt er zowaar even echt gelachen – zelfs door Ilse.

De personages, hun achtergronden en onderlinge relaties worden stukje bij beetje duidelijk voor het publiek. Het intrigerende spel van de zes spelers houdt de spanning er goed in. Ze hebben het niet bepaald makkelijk met dit stuk, waarin ze behoorlijk zware emoties moeten uiten. Ze blijven echter constant perfect in hun rol, ondanks af en toe bijzonder humoristisch spel van een tegenspeler; vooral Van Kaathoven mag als Theodoor zijn komische kant laten zien. Het zware verdriet en de ruzies die aan het eind tot een climax komen, gaan de acteurs niet in de koude kleren zitten. De meesten kunnen de emoties niet gelijk loslaten en nemen het daverende slotapplaus met betraande wangen in ontvangst.
NHD, Faralda Houthuijsen

Gespeeld: 3, 4, 10, & 11 februari 2012
Spelers: Steffie van Montfort, Paul van Kaathoven, Jacomine de Visser, Martine Hamstra, Leonie Koorn, Erik Vlugt
Regie: Jacomine de Visser
Regieassistent: José Vlak, Rietje Leuvelink
Productie: Riny Lacunes
Licht & Geluid: Nico van Eijk & Maarten Groot
Kleding: Reba Bense
Decor: Henk van Montfort, Cor Driesten