De tramlijn die Verlangen heet
D’Ye overtuigt met “Tramlijn”
Ed Koorn als Stanley Kowalski en Martine Hamstra als Blanche Dubois;
tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties
Foto: Marco Bakker
Ditmaal zetten regisseur en spelers de tanden in “A Streetcar Named Desire”, het stuk waar-mee Tennessee Williams als toneelschrijver definitief doorbrak. Wie de filmversie met Marlon Brando en Vivien Leigh heeft gezien weet dat “Tramlijn” bepaald geen kattepis is. Vol zinderende emoties en personages, die elkaar soms tot op het bot proberen te breken. In de uitvoering van d’Ye blijkt het stuk niet door de tijdgeest te zijn aangetast. Centraal staan de zusjes Blanche en Stella, die totaal verschillend zijn. Martine Hamstra speelt de fragiele, zwaar neurotische Blanche, die na lange tijd haar zus bezoekt. Hamstra wist haar rol met tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties op de planken te zetten. Daarbij had zij letterlijk lappen tekst te verwerken. Ook Riny Lacunes overtuigde als de nuchtere Stella, die tevreden is met haar leven en haar morsige appartement. Stella en Blanche zijn dolblij elkaar weer te zien. Stanley, de man van Stella kijkt direct door het imago als zuidelijke schone van Blanche heen. Zjn enige interesse is de plantage die de zusjes is nagelaten. Ed Koorn maakte van Stanley een snel geraakt, ruw en onbehouwen type. Hij overtuigende vooral in de momenten waarin hij de gevolgen van zijn gedrag beseft. Nico Kemper deed het goed als de bescheiden Mitch, een van de kaartvrienden van Stanley. Al snel valt hij voor Blanche, wat Stanley niet verdraagt omdat hij inmiddels meer over het verleden van Blanche te weten is gekomen. Het drama kondigt zich onverbiddelijk aan, de karakters zitten onwrikbaar vast in hun rol en aan het eind zijn er slechts verliezers. De spelers van d’Ye wisten zich met veel lef door “Tramlijn” te slaan. Slechts in de felste momenten werd je er even aan herinnerd dat het om toneelspel ging. Het eenvoudige decor zorgde ervoor dat alle aandacht naar de spelers ging.
NNC, Ruud van der Mueren
Verlangen te groot voor d’Ye
D’Ye zette hoog in. Voorzitter Wim Bak wijdt in het programmaboekje zijn hele voorwoord aan de motivatie voor de keuze van dit stuk. Maar met alleen de keuze voor een goed speelbaar stuk maak je nog geen goede toneelvoorstelling. Als er dan zo bewust gekozen wordt voor een stuk als “De tramlijn…” moet je ook zorgen voor spel waar de vonken vanaf spatten. Als de volgende keer door de regie net zoveel aandacht wordt geschonken aan het spel als aan de rest van de productie zal er pas sprake zijn van een evenwichtige voorstelling. Het valt zeker te prijzen dat d’Ye toneelstukken als deze op het repertoire zet, maar het lijkt erop dat d’Ye dit keer boven z’n macht gegrepen heeft. Verlangen blijft een groot goed.
De Stadskrant, Joost Molenaar
Uitgevoerd: voorjaar 1997
Spelers: Martine Hamstra, Riny Janssen, Ed Koorn, Nico Kemper, Gineke de Witte, Paul van Kaathoven, Lex Bos, Gerro Roskam, Lissy Lutz, Pieter Leek
Regie: Hans Keijzer
Souffleuse: Ellie van Montfort
Licht & geluid: Mink Broeze, Maarten Groot
Decor: Wim Cornelissens, Arthur Karsten, Marco Wölfel, Tanja Vaes, Max Schuitemaker