Hé, mag ik mijn echtgenote terug?
Dijenkletser van d’Ye
D’Ye heeft het zich dit keer erg moeilijk gemaakt, door zich te wagen aan een materie waarop zelfs beroepsgezelschappen zich nogal eens de tanden stukbijten. Des te meer bewondering dwingt het af, dat de acteurs en actrices nog zoveel van dit toneelstuk – half blijspel, half klucht – wisten te maken. Dokter Minderman en zijn vrouw liggen in scheiding. Beiden hebben zich inmiddels al getroost met een andere partner. De komst van tante Minnie gooit roet in het eten, want zij wordt geacht niets in de gaten te hebben. Ze laat zich echter, als rechterhand van Amor, door allerlei afleidingsmanoeuvres niet om de tuin leiden. Jacco Kemper en Els Kemper-Roodenburg zetten een vlot amoureus paar op de planken, dat flink in het nauw wordt gedreven. Hetzelfde geldt voor Nel Bakker-Tol, de aanstaande “ex”. Zij is hevig verliefd geworden op Freek Ruysman, gespeeld door Joop Kunst, die altijd de lachers op zijn hand weet te krijgen met zijn kolderieke manier van spelen. De nieuwelinge van het gezelschap was Gé van Oostveen-Klein die als tante Minnie “met lichte tred en gevleugeld hart” door het leven gaat. Ook zij zorgde voor goed spel. De grootste lof gaat uit naar Dea de Boer die op heel knappe manier het dienstmeisje Titia gestalte gaf. Lees verder
Dat Betje uitstekend kan regeren liet toneelvereniging d’Ye zien in een nostalgisch spel uit de jaren dertig, waarin de emoties hoog oplaaiden, maar waarin gelukkig ook plaats was voor een gulle lach. D’Ye maakte er iets heel moois van. Het stuk van Henk Bakker (waarin Esther de Boer-Van Rijk indertijd al triomfen vierde) behandelt de geschiedenis van het rijke fabrikantengezin Van Gelder, dat in de problemen komt, maar uit de nood gered wordt door Betje, een oude gedienstige die bijna een halve eeuw lang voor de Van Gelders gewerkt heeft. Wanneer zij merkt dat haar vroegere baas bezig is de effecten te gelde te maken die zij ooit van zijn vader erfde neemt zij kordaat het heft in handen. Tot groot misnoegen van de familie, totdat men inziet dat Betje het beste voorheeft. Voufje bij ‘t Vuur schitterde in de rol van Betje. Een rol die zij zo goed beheerste dat ze de zaal volkomen in haar ban had: ontroerd bij haar emotionele uitbarstingen om alles wat haar aangedaan wordt, dan weer hartelijk lachend als ze uiterst vinnig uit de hoek komt of met een gedegen bijbeltekst zwaait. Voufke verdient verder een groot compliment voor haar dictie en mimiek. Zich volledig in haar rol inlevend, lette zij juist op die kleinigheden die het spel zo levensecht maakten: even likken aan een potlood of krabben in haar grijze haardos tijdens het bijhouden van het kasboek. Een mooie rol was ook weggelegd voor Jan Besseling als de door zorgen gekwelde zakenman, die geen uitweg meer ziet en zich bijna vergrijpt aan andermans eigendommen. Hij liet prima ingehouden spel zien, nergens vervallend in overdreven sentimenten. Pé Mühren heeft met dit toneelstuk zijn meesterschap als regisseur voor de zoveelste keer bewezen. Hij verstaat de kunst zijn spelers en speelsters tot het uiterste te bezielen. Het ovationele applaus van een zeer meelevend publiek sprak boekdelen. 
D’Ye goed op dreef met doldwaas toneelstuk
Jubilerend d’Ye liet ‘t spoken in Damhotel