Recensie - d'Ye speelt

01 mrt

Het einde is zoek

Wim Brondgeest en Nel Bakker als Jeroom en Babette
Foto: Marco Bakker

D’Ye verrast met goed kindertoneel

Joyce leest een boek dat gaat over Marnix, een rijkeluiszoontje dat niets mag van zijn ouders. Zijn vader heeft het te druk met rijk worden en zijn moeder vindt het vreselijk als haar zoon vies wordt. Marnix besluit weg te lopen, samen met zijn vriendje Willem. Ze komen in een groot bos en krijgen daar te maken met een heks en een tovenaar. Die tovenaar is een akelige figuur die steeds probeert alles te verpesten en dat begint al als hij in een onbewaakt ogenblik de laatste bladzijden uit het boek van Joyce scheurt. Nu is er geen eind meer, hoe moet dat nu? Riet Peereboom was onnavolgbaar in haar creatie van heks Kippevel. Zij heeft een kijkje genomen in de mensenwereld. De puinhoop die kinderen van hun kamertje maken, heerlijk vindt ze dat. Marnix en Willem (leuke rollen van Peter Sloots en Gerro Roskam) vinden het wel geinig bij die malle heks. Toch laten ze zich beetnemen door tovenaar Merlinus, die met hulp van de jongens Kippevel een poets wil bakken. Hij heeft een potje spring- en trilzalf nodig dat ze voor hem uit het huisje van Kippevel moeten halen. Hij verandert zich daarvoor in een konijn met een zere voet. Hans Keijzer speelde voortreffelijk de tovenaar Merlinus met zijn akelige lachje. Naast konijn veranderde hij ook nog in een vervaarlijke beer en een illusionist die allen hypnotiseert. Steffie van Montfort bleek als Joyce een prima vertelster. Het decor zag er schitterend uit. Bomen veranderden in het huisje van Kippevel en het bureau van Marnix, enig. Ook licht, geluid en grime waren prima verzorgd. Lees verder →

07 mrt

Een doos vol kruimels

Doorleefd en sterk spel van d’Ye

Ellie van Montfort als Evy Meara en Pauline Bras als Polly Meara
Foto: Marco Bakker

D’Ye heeft met haar uitvoering van “Een doos vol kruimels” aangetoond een serieus stuk met een flinke portie drama aan te kunnen. De zes spelers wisten hun karakters volkomen overtuigend neer te zetten. Onder regie van Hans Keijzer ontstond een fraai stilistisch toneelbeeld, waarbij de scènes overtuigden door een grote mate van realisme. Ook het fraai vormgegeven decor en de aankleding pasten goed bij de moderne Amerikaanse toonzetting, zoals de weerschijn van rood en groen neonlicht door de ramen, een fles drank in de bekende bruine papieren zak en Gershwin muziek als aankondiging. Het verhaal is in wezen simpel. Het gaat de auteur dan ook vooral om het menselijk handelen en onvermogen. Het spel begint als zangeres Evelyn Meara thuiskomt na een opname in de Betty Ford-kliniek. Hoofdrolspeelster Ellie van Montfort wist Evy met een grote mate van doorleefdheid neer te zetten. Kordaat, karaktervol en goed gebekt. Een indrukwekkende prestatie. Terecht heeft d’Ye er voor gekozen het taalgebruik niet te kuisen. Riet Peereboom zat als gegoten in de rol van vriendin Toby, chic, stijlvol en tuttig. Pauline Bras overtuigde met jeugdig elan als Evy’s dochter Polly. Pieter Leek speelde de kleine rol van Manuel, de loopjongen, zeer levensecht. Zijn Mexicaanse accent klonk overtuigend. De indrukwekkende slotscène werd versterkt door een uitgebalanceerde belichting. Aanbevolen. Lees verder →

01 mrt

De klokkemaker van de Zilverstraat

Gerro Roskam als Barbertje en Martine Hamstra als Antje Klets
Foto: Frank Bakker

Lang en spannend stuk van d’Ye met leuk muzikaal slot

Het door Jel Koopmans geschreven stuk speelt zich af in een kleine stad. Daar woont professor Kamerleer met zijn knecht Severio. Barbertje, die voor zijn moeder met een boodschap bij de professor komt, hoort van Antje Klets het verhaal van de dochter van de klokkenmaker. Die dochter wordt verborgen gehouden. Waarom? Dat heeft te maken met een geheim. Een geheim waarbij een bijzondere klok en geld een belangrijke rol spelen. De bezoekertjes leefden geweldig mee met de zoek-tocht van Barbertje en Severio en de plannetjes van de professor (een leuke rol van Wim Brondgeest). Martine Hamstra was zeer overtuigend als de nieuwsgierige Antje Klets en ook Rob de Wijn als de klokkenmaker kwam goed voor de dag. Een paar apart waren Gerro Roskam als Barbertje en Wijnand Visser als Severio. Roskam hield bij de kinderen de spanning prima vast, zat goed in zijn rol en speelde losjes. Wijnand Visser was erg leuk als de ‘molto macho’ Italiaan. Mede door de aankleding em het accent was het een enige rol die bij de kinderen zeer in de smaak viel. Lees verder →

07 sep

Een trouwring mag niet knellen

D’Ye viert jubileum met gekke klucht

Een opzienbarende José Vlak als Marie en Pauline Bras als de straalverwende Ankepiet
Foto: Marco Bakker

Ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan had d’Ye deze keer gekozen voor een klucht. Onder de genodigden waren ook oud regisseurs van de club. Zij zagen, met de andere bezoekers, een knotsgekke voorstelling, waaruit duidelijk de spelopvatting bleek van Hans Keijzer, die nu zijn debuut als regisseur maakte. Vanaf de eerste minuut zat Wim Bak volledig in zijn rol als Boudewijn. Hij snelde lichtvoetig over het toneel, was maf, wanhopig, komisch en getergd. Zeer sterk in z’n mimiek en tot op de letter verstaanbaar met een perfecte rolkennis. Marie, zijn hulp en toeverlaat, werd gespeeld door José Vlak. Een enige rol van José, die beslist niet onderdeed voor Bak en met haar heldere stem en leuke dialect een aandoenlijk lief meisje neerzette. Lees verder →

07 mrt

De muizenval

D’Ye Christie waardig in “De muizenval”

Mr. Paravicini (Ed Koorn) charmeert Mollie Ralston (Gineke de Witte)
Foto: Marco Bakke

Thrillers van Agatha Christie staan borg voor spanning en ingenieuze plots. Haar verhalen hebben echter vaak ook een lange aanloop waarin de karakters worden gepresenteerd en de spanning opgebouwd. Dit kan zich op het toneel vertalen in lange dialogen en soms wat saaie scenes. Ook “De muizenval”, waarmee toneelvereniging d’Ye haar twintigjarig bestaan viert, kent in het begin van de voorstelling weinig vaart en de eerste helft is een beetje langdradig. Op de spelers valt niets negatiefs aan te merken. Tekstvast en uitzonderlijk goed op elkaar ingespeeld zit er geen enkele hapering in hun spel. Opvallend is vooral Sjaak Kras als de onbestemde Christopher Wren. Een vreemd type met z’n wilde pruik en onbeholpen gedrag. Maar met zijn soms aandoenlijke ‘Claudius’mimiek wordt hij al snel de lieveling van het publiek en weet hij steeds weer de lachlust op te wekken. Even kleurrijk is mr. Pavaricini, gespeeld door Ed Koorn. Vooral in het tweede deel is Koorn volkomen op zijn gemak in zijn rol. Zijn spel is gladjes en nonchalant en verleent wat cachet aan de meer rechttoe-rechtaan-types om hem heen. Lees verder →

01 mrt

Mellodie in Monotonië

Nel Bakker, Gerro Roskam en “De Man Met Het Page kapsel”: Rob Lammertse Foto: Marco Bakker

Overtuigend muzieksprookje d’Ye

D’Ye bestaat twintig jaar en een van de activiteiten van de laatste tien jaar is het spelen van een kinderstuk. Ditmaal een spannend stuk over muziek. Een jong meisje, genaamd Mellodie, wordt benaderd door het echtpaar Terts. Ze zeggen musicologen te zijn en beloven Mellodie les te geven als ze eerst met hen meegaat naar een land waar geen muziek gemaakt mag worden. In dat land, genaamd Monotonië, heeft Muze Miracoli de macht en zij is in het bezit van de hoge C, een kracht die verborgen zit in een glazen stolp. Zij wil geen muziek horen, want dan verdwijnt haar kracht. Jitske Ooms speelde Mellodie, het meisje dat Monotonië wil redden van de gehate Muze, met verve. Goed verstaanbaar en erg tekstvast. Anneke van Overbeek speelde een zeer krachtige Muze Miracoli; een schitterende rol, tekstvast, zeker spel en mooi aangekleed. Datzelfde gold voor Riny Janssen. Zij had de rol van Riddel de Raadselvrouw; heel beweeglijk, met een prima mimiek en stemgebruik. Regisseur Paul de Boer maakte met dit stuk tien jaar regie vol en ook deze keer was het weer geslaagd, getuige de reacties uit de bomvolle zaal. Lees verder →