Tragi-komedie - d'Ye speelt

26 apr

Het geheugen van water: Alles klopt in stuk d’Ye

Alles klopt in stuk d’Ye

D’Ye toonde wederom een gelukkige hand met de keus voor ‘het geheugen van water’. Het stuk stond als een huis. Een voortreffelijke cast, functioneel en stijlvol decor, prima licht en geluid, alles klopte. Een goed debuut in Edam derhalve voor regisseur Karlo Severdija. De drie hoofdrolspeelsters waren volledig aan elkaar gewaagd. Zij zijn bijeengekomen in het huis van hun moeder om haar begrafenis te regelen. De oudste dochter, Teresa, neemt de leiding zoals ze dat altijd al gedaan heeft. Zij en haar man hebben een druk bedrijf, maar ze hebben toch altijd tijd vrijgemaakt voor moeder en dat kan ze van haar zusters niet zeggen. Neem nu haar zuster Mary. Die maakt zich nu ook nog erg druk over één van haar patiënten. En dan verwacht ze ook nog haar minnaar, een getrouwd man nota bene. De dames zeggen elkaar eens goed de waarheid. Martina de Lange (Teresa) is een zeer pittige speelster met een mooie heldere toneelstem. Zeer tekstvast en heel zeker van zichzelf. Dat geldt ook voor Simone de Boer als de arts Mary. Moeder hield haar altijd de hand boven het hoofd en daarom heeft zij alleen maar herinneringen aan een prettige jeugd. Teresa ziet dat anders. De opkomst van de derde zuster, Catherine was hilarisch. Als een wervelwind worstelde zij zich vanachter uit de zaal naar voren en met dezelfde vaart vloog de tekst eruit. Mieke van Reede zag er als Catherine zeer hip uit en spel en mimiek waren geweldig. De dames namen beslist geen blad voor de mond en ook in hun spel waren ze zeer lijfelijk aanwezig. Catherine voelt zich nog steeds onbegrepen en altijd tekortgedaan en daarom heeft ze zoveel kwaaltjes. Geregeld een joint en bezoekjes aan een psycholoog moeten haar in balans houden, maar dat is onbegonnen werk. Geweldig was de scène met haar zwager Frank, waar ze aan hing als een vastgekleefde vlieg. Ellie Grin vertolkte prima de dode moeder die alles hoort wat de meisjes over zeggen. En dat niet alleen, ze dient ze nog van repliek ook. Lees verder →

26 nov

Come back to the 5 and dime Jimmy Dean, Jimmy Dean

Toneelvereniging d’Ye met uitmuntende ‘Jimmy Dean’

Een kleurrijk, origineel en boeiend toneelspel van d’Ye in Nohol. De verschillende karakters werden voortreffelijk gespeeld en zelfs de drie bandleden, die de live muziek verzorgden, lieten hun acteertalenten niet achterwege. De deuren gaan open en het publiek baant zich een weg over het met zand bestrooide toneel. Omdat de tribune grotendeels gelijkvloers is, maken sommigen zich al snel zorgen of ze alles wel goed kunnen zien. Als de spelers eenmaal op het podium staan en hun rollen vertolken, wordt dat gevoel echter snel weggevaagd. Iedereen wordt meegevoerd in het verhaal vol intriges en emoties. “Jimmy Dean, Jimmy Dean, waar ben je?”, roept Riet Peereboom alias Juanita vanachter de bar. Zij en moeder Mona maken zich zorgen om de ‘zwakzinnige’ jongen die er in zijn eentje vandoor is. Al snel komen vier andere vrouwen binnenlopen, op de twintigste sterfdag van hun idool James Dean. Zoon Jimmy blijkt een grote rol te spelen in de lange reeks verborgen geheimen die aan het licht komen. Af en toe zingen de vrouwen met z’n allen een lieed. De godsdienstige Juanita gaat bij die scènes volledig uit haar dak, tot groot genoegen van het publiek. Ook Martine Hamstra , die Sissy speelt, weet hoe ze de bezoekers aan het lachen moet krijgen. Ze speelt met veel passie en komt daardoor heel overtuigend over. Vooral bij Mona, vertolkt door Steffie van Montfort, lopen heden en verleden door elkaar. De kreet die ze slaakt als ze hoort dat James Dean door een ongeluk om het leven is gekomen, is oorverdovend en gaat door merg en been. Joe (Steven Boegem) loopt tijdens de hele voorstelling in een pakje rond dat maar weinig om het lijf heeft. Lissy Sloots speelt de mysterieuze Joanne die veel met haar rug naar het publiek toestaat. Petra Kemper heeft duidelijk geoefend op haar aanstekelijke schaterlach, die ze meermalen tijdens de voorstelling laat horen. Vooral Edna Louise, gespeeld door Irma Keijzer, is slachtoffer van haar meedogenloze opmerkingen. Keijzer raakt als schrikkerige en onzekere vrouw geen moment uit haar rol. Ellie van Montfort en Eva Kluit hebben maar een kleine rol. Toch sluiten ze het indrukwekkende toneelstuk uitstekend af. Lees verder →

07 nov

Familie

Goed toneel van d’Ye in ‘Familie’

De Edamse toneelvereniging D’Ye is met het stuk ‘Familie’ van Maria Goos weer eens boven haar eigen gemiddelde uitgestegen. De toneelvereniging is op zoek gegaan naar haar maximale mogelijkheden en met het neerzetten van een “kijk, huil en glimlach stuk”, zoals voorzitter Erik Vlugt het in het programmaboekje typeert, heeft de toneelvereniging afgelopen zaterdag bewezen dat ze goed afwisselend toneel kan maken. De spelers hadden de moeilijke opdracht om in een stuk langs elkaar heen te praten, en zodoende de werkelijkheid van het dagelijks leven in een niet zo gelukkig gezin tot uiting te brengen. Het gezin dat in het stuk centraal stond was een gezin zoals er zoveel zullen zijn, eentje waar het geluk ver te zoeken is en ruzie en cynisme elkaar afwisselen, galgenhumor en het elkaar regelrecht de waarheid zeggen aan de orde van de dag zijn. De schrijfster van de tragikomedie, Maria Goos, doet in een kort levensverhaal in het programmaboekje nog even duidelijk uit de doeken hoe zij als ongelukkig kind in zo’n gezin opgegroeid is. Lees verder →

07 mrt

Er valt een traan op de tompoes

Toneelvereniging d’Ye verdiende meer voor haar spel dan ze kreeg

Na afloop mocht het spelerskwintet van toneelvereniging d’Ye een langdurig applaus en de gebruikelijke bloemen in ontvangst nemen voor het vertoonde spel in de klassieker van Annie M.G. Schmidt. Zeer terecht, want er was een prestatie van formaat geleverd. De vraag rees echter wat bepalend is voor een staande ovatie. Is het Edamse publiek zo kritisch; had Lissy Lutz (dochter Lenny) iets minder nonchalant met de enkele tekstdoublures moeten omspringen of had Hans Keijzer toch wat meer wanddecoraties moeten aanbrengen in het sobere decor? Er is altijd iets dat niet perfect is. Of past het niet om te gaan staan voor euthanasie? Aan het doorleefde spel van kersverse oma Ellie van Montfort (Sofie) en Nico Kemper (Ben) heeft het niet gelegen. Het publiek in de volle zaal was muisstil tijdens de emotionele slotscenes. Schrijfster Annie M.G. toonde zich twintig jaar geleden met het thema een durfal. Euthanasie was toen een nauwelijks besproken onderwerp. Nu nog, hoewel meer gereguleerd, is vrijwillige levensbeeindiging, een moeilijk item. In dit stuk wordt met veel inzicht in de materie omgegaan met ziekte, dood en menselijke emoties. Lees verder →

07 mrt

De tramlijn die Verlangen heet

D’Ye overtuigt met “Tramlijn”

Ed Koorn als Stanley Kowalski en Martine Hamstra als Blanche Dubois;
tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties
Foto: Marco Bakker

Ditmaal zetten regisseur en spelers de tanden in “A Streetcar Named Desire”, het stuk waar-mee Tennessee Williams als toneelschrijver definitief doorbrak. Wie de filmversie met Marlon Brando en Vivien Leigh heeft gezien weet dat “Tramlijn” bepaald geen kattepis is. Vol zinderende emoties en personages, die elkaar soms tot op het bot proberen te breken. In de uitvoering van d’Ye blijkt het stuk niet door de tijdgeest te zijn aangetast. Centraal staan de zusjes Blanche en Stella, die totaal verschillend zijn. Martine Hamstra speelt de fragiele, zwaar neurotische Blanche, die na lange tijd haar zus bezoekt. Hamstra wist haar rol met tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties op de planken te zetten. Daarbij had zij letterlijk lappen tekst te verwerken. Ook Riny Lacunes overtuigde als de nuchtere Stella, die tevreden is met haar leven en haar morsige appartement. Stella en Blanche zijn dolblij elkaar weer te zien. Stanley, de man van Stella kijkt direct door het imago als zuidelijke schone van Blanche heen. Zjn enige interesse is de plantage die de zusjes is nagelaten. Lees verder →

07 sep

Jan Rap en z’n maat

D’Ye toont goed spel in stuk van Yvonne Keuls

José Vlak als Lenny
Foto: Marco Bakker

“Jan Rap en z’n maat” is een stuk over jongeren en de maatschappij en jongeren in de maatschapij. Ze willen wel, maar kunnen niet, omdat ze niet weten hoe. Allemaal zijn ze hun plekje kwijtgeraakt of ze hebben het nog niet gevonden. Hun leven is een continu gevecht om te overleven. Soms kiezen ze voor een vlucht en dat blijkt niet altijd een gelukkige keus. Het opvangtehuis waar ze tijdelijk onderdak vinden wordt gerund door vier idealisten die ervan overtuigd zijn dat zij de jongeren iets kunnen bieden. Maar dat lukt niet altijd. Ed Koorn speelde gedegen de rol van de bepaald niet soepele Tijmen. Zijn tegenpool is Koen, goed gespeeld door Nico Kemper. Rob de Wijn speelde prima de klusjesman Klaas, en de lieve en begrijpende Yvonne werd gespeeld door Wil Heerland. De jongeren van d’Ye konden zich als tijdelijke bewoners goed uitleven. Goed spel van Martine Hamstra als Ali, Riny Jansen als Klaasje en José Vlak als Lenny. Wijnand Boon was prima op dreef als de agressieve Louis. Wim Bak had zich zoals gewoonlijk weer perfect ingeleefd in zijn rol als schandknaap. Prima gebaren en mimiek en een uitstekend gekozen outfit. De jonge Pieter Leek speelde de stotterende Charrie. Zijn goed uitgespeelde pillenscène leverde hem het eerste open doekje op. De grote rol van Gemma was voor Brigitte Lang. Een prima keus, want Lang was precies de slonzige, grof gebekte wilde kat die nog altijd woedend is dat haar moeder haar indertijd heeft weggegeven. Haar rolkennis was prima. Lees verder →