…D’Ye had een volle bak in de grote tent met zitplaats voor alle kinderen. De toneelvereniging bracht een stuk waarin nieuwe woorden werden gecreeerd waaraan vervolgens een handeling werd verbonden. Het taalgebruik en de grappen waren af en toe iets te hoog gegrepen voor de jonge toeschouwers, maar de kinderen hebben zich wel vermaakt. Lees verder
Afgelopen zaterdagmiddag om 4 uur deden zo’n 60 Edamse kinderen een soort toneel-editie op de buhne van de Nohol, welke door de jubilerende toneelvereniging d’Ye werd georganiseerd. Voordat het toneelstuk gespeeld werd, hetgeen zo’n 20 minuten in belag nam, werd er vooral enkele uren hard gerepeteerd door de jeugd onder leiding van d’Ye-leden. Met zelfgemaakte fleurige uitdossingen speelden de kinderen voor een volle zaal met ouders en overige familieleden het toneelverhaal, dat door Steffie van Montfort werd voorgelezen, in de volle schijnwerpers op de planken. Na het optreden werden alle deelnemertjes één voor één op het podium beloond met een toneel-oorkonde en applaus uit de zaal. Gezien het feit dat er veel talenten tijdens dit optreden naar voren kwamen, kan toneelvereniging d’Ye vooruitzien op nog 25 jaar toneel. Door het iets te laat arriveren van uw verslaggever, kunnen wij helaas geen speelfragment laten zien van deze jeugd-toneeluitvoering, maar wel van na het toneelspel.
NIVO
Uitgevoerd: 1998, Nohol
Catering: Nel Bakker, Trudy Garms, Gerro Roskam
Regisseur Paul de Boer stelde zingend zijn cast voor, een heel leuk begin. De jeugdige bezoekertjes en en vele ouders konden daarna genieten van professor Vogelkers (erg leuk gespeeld door Gerro Roskam). Hij heeft een tijdklok die goed in de gaten gehouden moet worden, anders komen er geen dagen meer. Coba Spagaat, een balletdanseres (een leuke rol van Gineke de Witte) wil niet ouder worden. Zij vernielt de klok en deze staat dan stil. Als de professor de klok probeert te repareren slaat deze op hol. Hij probeert wat tijd op te vangen en in een doos te bewaren, maar als deze geopend wordt vliegt de tijd weg. Coba Spagaat komt met eenzelfde doos, maar dan met een dikke, harige spin erin. Een terugkrabbelaar. Als deze in je neus bijt loop je achteruit en gaat alles terug. Robin, de assistente van de professor (een prachtige rol van Riet Peereboom) kijkt stiekem in de doos. Mede door haar beeldend vertellen leefde de zaal helemaal mee. Grappig was Voufke Hermanides als Geerte Gries, de vrouw die steeds een lekker biefstukje wil bakken voor haar man. Omdat de tijd zo snel gaat verbrandt het vlees steeds. Pauline Bras was het meisje Esther dat door het wegvliegen van de tijd haar verjaardag misloopt. Ze maakte er een heel mooi rolletje van met veel mimiek, was tekstvast en het stille spel was ook voortreffelijk. Jasmijn Meeder speelde de pittige stewardess Sabine, die door al het gedoe met de tijd haar vliegtuig gemist heeft. Het decor zag er leuk uit, grime, licht en geluid waren prima verzorgd en het geheel werd gelardeerd met een paar leuke liedjes. Lees verder
‘Een kruising tussen Monty Python en The Marx Brothers’, zo omschrijft regisseur Hans Keijzer de door schrijver Ken Campbell op het stuk “Fats en Boem” losgelaten humor. Actueel is het luchtige sprookje met onmiskenbaar anarchistische ondertoon beslist. In mei begon de Edamse toneelvereniging d’Ye te repeteren. Zaterdagochtend is de laatste, technische, repetitie. ‘s Middags staat de familie-voorstelling op het 17e Singelfestival. Een tent als speelruimte voor een koningsstuk. Een prima podium voor een spruitjes pellende, breiende koningin en een koning die dan wel das en colbert op het blote lijf draagt, maar volledig in sprookjestraditie zijn enige dochter weggeeft aan de man die een door hem uitgeschreven wedstrijd wint. In totaal geven acht leden van d’Ye acte de présence op het op de belangstelling van kinderpubliek toe-gesneden festivaldagdeel. De regisseur vertelt dat het stuk, dat in de originele versie ruim twee uur duurt, ingekort werd tot een spel dat nipt binnen het uur eindigt. ‘Toch is de kracht, de essentie van “Fats en Boem” volledig intact gebleven. Sommige scènes konden moeiteloos worden geschrapt. Zo sneuvelden bijvoorbeeld drie van de zes wedstrijdonderdelen. Andere scènes, zoals de beginscène, zijn door onszelf geschreven. Ook zijn veel nieuwe, meest visuele grappen ingebracht. Ze ontstonden vanzelf tijdens de spelsessies, heel spontaan.’ Lachen. Dat wordt het zeker zaterdag. Alleen al om het knap volgehouden spraakje van de baron die koste wat het kost de hand van prinses Dafne wil veroveren. Ook de aankleding en malle rekwisieten werken mee aan het opwekken van de lachlust. Toch is d’Ye’s meest sterke troef de directe, fysieke manier van spelen. Gebaren en mimiek sluiten nauw aan op de tekst. Al bij de repetities merkte je: hier spettert het spelplezier van af. Hans Keijzer zegt nooit eerder te hebben meegemaakt dat, zoals nu, een hele club van meet af aan als één man achter het stuk ging staan. ‘Elke repetitie is er ontzettend hard gewerkt, maar met het grootste plezier en dat zie je terug in het resultaat.’ Lees verder
Koning Tourmalijn lijdt onder schijnbaar ongeneeslijke likdoorns. Hij biedt degene die hem ervan verlost een forse beloning. Bij falen wacht het cachot, dat inmiddels wordt gevuld door bijna veertig geneesheren. Tot Jodocus de kamerdienaar een oud vrouwtje uit handen van twee gemene vrouwen redt. Als dank krijgt hij van haar een wondermiddel waarmee hij de koning kan genezen. Het wordt nog even spannend als de twee vrouwen met die zalf aan de haal gaan, maar sprookjesgetrouw: eind goed al goed. Het stuk wordt grotendeels gedragen door Wijnand Visser, die een meesterlijke Macaroni neerzet, minister van onvoorziene omstandigheden. Met zijn fraai consequent doorgevoerde bekakte accent, aanstellerige gebaartjes en gezwaai met zijn zakdoek was hij het prototype van de achttiende-eeuwse aristocraat. Zijn droge, geestige opmerkingen misten nooit doel. Of de kinderen in de zaal konden doordringen tot de finesses van zijn spel is de vraag, de volwassenen vermaakten zich echter kostelijk met dit uitmuntend neergezete personage. Vissers stempel op de voorstelling zegt niets ten nadele van de overige spelers. Ook zij speelden uitstekend en zetten net als Visser hun personage met overduidelijk plezier neer. Wim Brondgeest kon zich uitleven op de zeurderige koning die met zijn gehinkel en gekreun goed lag bij het jonge publiek. Opvallende rollen waren weggelegd voor Jodocus de kamerdienaar (Gerro Roskam) en Petronella, het kamermeisje (Pauline Bras). Zij waren ook degenen die het publiek bij de zaak betrokken hielden door ze af en toe direct aan te spreken. Lees verder
Ook dit keer heeft d’Ye een gelukkige hand gehad in het uitzoeken van een kindertoneelstuk. De zaal van het Damhotel zat stampvol bij de uitvoeringen van het spannende stuk “De IJsprinses”. Ademloos volgden de kinderen het verhaal van het mensenkind Daantje, dat met een luchtballon aankwam bij een wit kasteel, bovenop een ijsberg. Vroeger was het land mooi en waren er prachtige bloemen. Nu is alles betoverd door de tovenares Muriel, een schitterende rol van Martine Hamstra. Met veel wijdse armgebaren en rollende ogen wist ze de kinderen op het puntje van de stoel te krijgen. Maartje Sloots was lekker vlot als Daantje. Barones Busnak was een prachtige rol van Elly van Montfort. Regisseur Paul de Boer heeft met zijn spelersploeg en alle mensen achter de schermen een fantastische voorstelling gemaakt. Het was spannend, vlot gespeeld, kleurig in alle opzichten en de vaart zat er goed in. D’Ye heeft de jeugd weer een heerlijke toneelmiddag bezorgd. Lees verder