Wagenspel door d’Ye…hierna trad toneelvereniging d’Ye op met een kort wagenspel, waarin drie legendarische Edammer personen, Langbaard Pieter Dircksz, de dikke kastelein en de lange meid Trijntje Kever in het leven werden geroepen. Zij werden gespeeld door Nico Kemper, Gerro Roskam en Voufke bij ’t Vuur met nar Wim Bak als inleider. Het was een geweldig optreden.
Nivo Lees verder
Dea de Boer-Bobbeldijk als Mrs. Paddy
Foto: Gerard Jansen
Toneelvereniging d’Ye speelde vrijdag in een uitverkocht Damhotel “Dwaasheid heeft haar eigen recht”, een moeilijk maar schitterend stuk, dat op meer dan voortreffelijke wijze over het voetlicht werd gebracht. Wat bij het opengaan van het doek overigens direct opviel was het nieuwe decor, dat er prachtig uitzag. In het begin van het stuk is een aantal bewoners van een verpleeginrichting in zenuwachtige afwachting van de nieuwe bewoonster Mrs. Savage. De familie Savage wil (stief)moeder laten opnemen, niet in de laatste plaats omdat zij zich overal vertoont met een teddybeer. Anneke van Overbeek speelde de grote en moeilijke rol van Mrs. Savage. Ze zag er schitterend uit als een ietwat excentrieke dame en speelde haar rol prima. Ellie van Montfort speelde Florence, de zorgzame moeder van een pop, met een prima rolkennis, goed ingeleefd en erg attent in de verschillende situaties. Mrs. Paddy, een schilderes die van alles schildert wat zij nog nooit heeft gezien, was een mooie rol van Dea de Boer. Zij was degene die af en toe maar wat zei en daarbij allerlei dingen opsomde waar zij niet van hield. Jan Besseling maakte van Hannibal, een violist, een prachtige creatie. Hij haalde alleen wat krassende geluiden uit de viool, maar straalde daarbij of het een vioolconcert betrof. Hans Keijzer, in het dagelijks leven rondlopend met baard en op de kruin ietwat kalend, was op het eerste gezicht onherkenbaar. Met pruik en gladde kin zette hij met de stotterende concertpianist Jeffrey een schitterende figuur neer. Heel opvallend was de jonge Debby Besseling in haar rol van de fantasievolle Fairy May. Met een formidabele tekstkennis en zo te zien niet gehinderd door nervositeit fladderde ze over het toneel. Een geweldig talent, dat niet alleen gekoesterd maar ook verder begeleid moet worden. Debby, die een zeer groot compliment verdient, speelde met haar hele lijf en legde haar ziel en zaligheid in haar prachtige rol. Lees verder
D’Ye biedt kinderen onbedaarlijk plezier Met twee tot in de puntjes verzorgde voorstellingen van “Jojo geeft een taart weg” – met recht een huzarenstukje – verschafte d’Ye gisteren een afgeladen Damhotel enige uren spanning en onbedaarlijk plezier. Speciale gast was de auteur van het stuk, Bas Bruinsel, die, vergezeld van enige leden van zijn eigen toneelgroep uit Castricum, volop van zijn eigen productie genoot. ‘Schitterend, wat hier gebeurt’, zei hij, ‘Ik heb Jojo, hoewel het geregeld in het land wordt gespeeld, nooit door anderen dan door mijn eigen groep Forento zien spelen. Via mijn dochter, die in Edam als secretaresse van het Nut werkzaam is, kwam ik aan de weet dat Jojo hier gespeeld zou worden. Wij hebben het stuk op een groot toneel en met een complete caravan gespeeld, daarom vind ik het des te knapper dat er op deze beperkte ruimte zo’n mooi en vernuftig decor is gebouwd, dat toch een flink circusterrein suggereert.’ Lees verder
D’Ye heeft het zich dit keer erg moeilijk gemaakt, door zich te wagen aan een materie waarop zelfs beroepsgezelschappen zich nogal eens de tanden stukbijten. Des te meer bewondering dwingt het af, dat de acteurs en actrices nog zoveel van dit toneelstuk – half blijspel, half klucht – wisten te maken. Dokter Minderman en zijn vrouw liggen in scheiding. Beiden hebben zich inmiddels al getroost met een andere partner. De komst van tante Minnie gooit roet in het eten, want zij wordt geacht niets in de gaten te hebben. Ze laat zich echter, als rechterhand van Amor, door allerlei afleidingsmanoeuvres niet om de tuin leiden. Jacco Kemper en Els Kemper-Roodenburg zetten een vlot amoureus paar op de planken, dat flink in het nauw wordt gedreven. Hetzelfde geldt voor Nel Bakker-Tol, de aanstaande “ex”. Zij is hevig verliefd geworden op Freek Ruysman, gespeeld door Joop Kunst, die altijd de lachers op zijn hand weet te krijgen met zijn kolderieke manier van spelen. De nieuwelinge van het gezelschap was Gé van Oostveen-Klein die als tante Minnie “met lichte tred en gevleugeld hart” door het leven gaat. Ook zij zorgde voor goed spel. De grootste lof gaat uit naar Dea de Boer die op heel knappe manier het dienstmeisje Titia gestalte gaf. Lees verder
Dat Betje uitstekend kan regeren liet toneelvereniging d’Ye zien in een nostalgisch spel uit de jaren dertig, waarin de emoties hoog oplaaiden, maar waarin gelukkig ook plaats was voor een gulle lach. D’Ye maakte er iets heel moois van. Het stuk van Henk Bakker (waarin Esther de Boer-Van Rijk indertijd al triomfen vierde) behandelt de geschiedenis van het rijke fabrikantengezin Van Gelder, dat in de problemen komt, maar uit de nood gered wordt door Betje, een oude gedienstige die bijna een halve eeuw lang voor de Van Gelders gewerkt heeft. Wanneer zij merkt dat haar vroegere baas bezig is de effecten te gelde te maken die zij ooit van zijn vader erfde neemt zij kordaat het heft in handen. Tot groot misnoegen van de familie, totdat men inziet dat Betje het beste voorheeft. Voufje bij ‘t Vuur schitterde in de rol van Betje. Een rol die zij zo goed beheerste dat ze de zaal volkomen in haar ban had: ontroerd bij haar emotionele uitbarstingen om alles wat haar aangedaan wordt, dan weer hartelijk lachend als ze uiterst vinnig uit de hoek komt of met een gedegen bijbeltekst zwaait. Voufke verdient verder een groot compliment voor haar dictie en mimiek. Zich volledig in haar rol inlevend, lette zij juist op die kleinigheden die het spel zo levensecht maakten: even likken aan een potlood of krabben in haar grijze haardos tijdens het bijhouden van het kasboek. Een mooie rol was ook weggelegd voor Jan Besseling als de door zorgen gekwelde zakenman, die geen uitweg meer ziet en zich bijna vergrijpt aan andermans eigendommen. Hij liet prima ingehouden spel zien, nergens vervallend in overdreven sentimenten. Pé Mühren heeft met dit toneelstuk zijn meesterschap als regisseur voor de zoveelste keer bewezen. Hij verstaat de kunst zijn spelers en speelsters tot het uiterste te bezielen. Het ovationele applaus van een zeer meelevend publiek sprak boekdelen. Lees verder
Jan Besseling, Herman Nordmann en Nel Bakker
Foto: Gerard Jansen
D’Ye was uitstekend op dreef met de kostelijke Engelse klucht “Geen sex in Sussex”. Een dwaas verhaal met een vorm van humor, waar de Britten kennelijk patent op hebben en dat een bomvolle zaal enige uren onbedaarlijk plezier verschafte. Het verhaal speelt zich af in een kleine plaats in Sussex waar iedereen elkaar kent, zodat het maar beter is nooit in de ongewenste publiciteit te komen. Dat kost hoofden en reputaties. Dat overkomt bijna het pas getrouwde stel Peter en Francis Hunter. Hij is pas benoemd tot directeur van een bankfiliaal en zij voelt zich wegens een gebrek aan privacy niet helemaal gelukkig in de flat boven de bank. Ze besluit wat bij te verdienen en schrijft op een advertentie. Tot haar ontzetting ontvangt ze echter een flinke zending porno. Peter en Francis doen alles om er van af te komen, maar alles gaat net mis. Els Kemper was op haar best en zette een uitmuntend gespeeld jong vrouwtje op de planken, dat alles uit de hand ziet lopen. Jan Besseling speelde vol verve de jonge bankdirecteu, die door alle verwikkelingen zijn baan op de tocht ziet staan en afwisselend ontzet en geamuseerd reageert op de porno-zendingen. Een andere glansrol was die van Nel Bakker-Tol als Elaine Hunter (Peters moeder) heel mondain en elegant, maar zo nadrukkelijk aanwezig dat ze iedere verse schoondochter wel de stuipen op het lijf moet jagen. Herman Nordman, oude rot van het amateurtoneel, verstond volledig de kunst een Engelse gentle-man te vertolken (de wat gezwollen en hypo-criete bankmanager), een man die alles wat op porno lijkt veroordeelt, maar uiteindelijk boter op zijn hoofd blijkt te hebben. Joop Kunst liet met zijn malle fratsen het publiek af en toe bijna van zijn stoel rollen. Hij vertolkte de wat mallotige kassier, die zich als beschermer van het ongelukkige paar opwerpt, maar hen ondanks alle goede bedoelingen van de wal in de sloot helpt. Lees verder