erikv - d'Ye speelt

01 mrt

De klokkemaker van de Zilverstraat

Gerro Roskam als Barbertje en Martine Hamstra als Antje Klets
Foto: Frank Bakker

Lang en spannend stuk van d’Ye met leuk muzikaal slot

Het door Jel Koopmans geschreven stuk speelt zich af in een kleine stad. Daar woont professor Kamerleer met zijn knecht Severio. Barbertje, die voor zijn moeder met een boodschap bij de professor komt, hoort van Antje Klets het verhaal van de dochter van de klokkenmaker. Die dochter wordt verborgen gehouden. Waarom? Dat heeft te maken met een geheim. Een geheim waarbij een bijzondere klok en geld een belangrijke rol spelen. De bezoekertjes leefden geweldig mee met de zoek-tocht van Barbertje en Severio en de plannetjes van de professor (een leuke rol van Wim Brondgeest). Martine Hamstra was zeer overtuigend als de nieuwsgierige Antje Klets en ook Rob de Wijn als de klokkenmaker kwam goed voor de dag. Een paar apart waren Gerro Roskam als Barbertje en Wijnand Visser als Severio. Roskam hield bij de kinderen de spanning prima vast, zat goed in zijn rol en speelde losjes. Wijnand Visser was erg leuk als de ‘molto macho’ Italiaan. Mede door de aankleding em het accent was het een enige rol die bij de kinderen zeer in de smaak viel. Lees verder →

07 sep

Een trouwring mag niet knellen

D’Ye viert jubileum met gekke klucht

Een opzienbarende José Vlak als Marie en Pauline Bras als de straalverwende Ankepiet
Foto: Marco Bakker

Ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan had d’Ye deze keer gekozen voor een klucht. Onder de genodigden waren ook oud regisseurs van de club. Zij zagen, met de andere bezoekers, een knotsgekke voorstelling, waaruit duidelijk de spelopvatting bleek van Hans Keijzer, die nu zijn debuut als regisseur maakte. Vanaf de eerste minuut zat Wim Bak volledig in zijn rol als Boudewijn. Hij snelde lichtvoetig over het toneel, was maf, wanhopig, komisch en getergd. Zeer sterk in z’n mimiek en tot op de letter verstaanbaar met een perfecte rolkennis. Marie, zijn hulp en toeverlaat, werd gespeeld door José Vlak. Een enige rol van José, die beslist niet onderdeed voor Bak en met haar heldere stem en leuke dialect een aandoenlijk lief meisje neerzette. Lees verder →

07 mrt

De muizenval

D’Ye Christie waardig in “De muizenval”

Mr. Paravicini (Ed Koorn) charmeert Mollie Ralston (Gineke de Witte)
Foto: Marco Bakke

Thrillers van Agatha Christie staan borg voor spanning en ingenieuze plots. Haar verhalen hebben echter vaak ook een lange aanloop waarin de karakters worden gepresenteerd en de spanning opgebouwd. Dit kan zich op het toneel vertalen in lange dialogen en soms wat saaie scenes. Ook “De muizenval”, waarmee toneelvereniging d’Ye haar twintigjarig bestaan viert, kent in het begin van de voorstelling weinig vaart en de eerste helft is een beetje langdradig. Op de spelers valt niets negatiefs aan te merken. Tekstvast en uitzonderlijk goed op elkaar ingespeeld zit er geen enkele hapering in hun spel. Opvallend is vooral Sjaak Kras als de onbestemde Christopher Wren. Een vreemd type met z’n wilde pruik en onbeholpen gedrag. Maar met zijn soms aandoenlijke ‘Claudius’mimiek wordt hij al snel de lieveling van het publiek en weet hij steeds weer de lachlust op te wekken. Even kleurrijk is mr. Pavaricini, gespeeld door Ed Koorn. Vooral in het tweede deel is Koorn volkomen op zijn gemak in zijn rol. Zijn spel is gladjes en nonchalant en verleent wat cachet aan de meer rechttoe-rechtaan-types om hem heen. Lees verder →

01 mrt

Mellodie in Monotonië

Nel Bakker, Gerro Roskam en “De Man Met Het Page kapsel”: Rob Lammertse Foto: Marco Bakker

Overtuigend muzieksprookje d’Ye

D’Ye bestaat twintig jaar en een van de activiteiten van de laatste tien jaar is het spelen van een kinderstuk. Ditmaal een spannend stuk over muziek. Een jong meisje, genaamd Mellodie, wordt benaderd door het echtpaar Terts. Ze zeggen musicologen te zijn en beloven Mellodie les te geven als ze eerst met hen meegaat naar een land waar geen muziek gemaakt mag worden. In dat land, genaamd Monotonië, heeft Muze Miracoli de macht en zij is in het bezit van de hoge C, een kracht die verborgen zit in een glazen stolp. Zij wil geen muziek horen, want dan verdwijnt haar kracht. Jitske Ooms speelde Mellodie, het meisje dat Monotonië wil redden van de gehate Muze, met verve. Goed verstaanbaar en erg tekstvast. Anneke van Overbeek speelde een zeer krachtige Muze Miracoli; een schitterende rol, tekstvast, zeker spel en mooi aangekleed. Datzelfde gold voor Riny Janssen. Zij had de rol van Riddel de Raadselvrouw; heel beweeglijk, met een prima mimiek en stemgebruik. Regisseur Paul de Boer maakte met dit stuk tien jaar regie vol en ook deze keer was het weer geslaagd, getuige de reacties uit de bomvolle zaal. Lees verder →

07 sep

Hoera, het is een jongen!

D’Ye brengt oude klucht modern en geestig

Ed Koorn als Walter Weber, Nico Kemper als Frits Pappenheimer en Wim Bak als Paul Welling
Foto: Marco Bakker

Toneelvereniging d’Ye had deze keer weer eens een klucht op het repertoire gezet, met als gevolg een bomvolle zaal op de première-avond. Het stuk “Hoera, het is een jongen!” is al erg oud, dus was er maar één oplossing: het stuk grotendeels herschrijven en aanpassen aan deze tijd. D’Ye-lid Hans Keijzer heeft deze klus voor zijn rekening genomen en is er voor-treffelijk in geslaagd er een soepel lopend, vlot, geestig en komisch geheel van te maken. Absolute uitblinkers waren Nico Kemper en Wim Bak jr. Kemper speelde frank en vrij, was tekstvast, goed te verstaan en komisch. Hij nam de zaal mee in alle gekke toestanden waarin hij verzeild raakte. Moeiteloos gleed hij van de ene creatie in de andere. Wim Bak zette de zelfverzekerde advocaat perfect neer. Een man die erg inventief is in het bedenken van allerlei smoesjes en probeert de krankzinnige situatie hoe dan ook in de hand te houden. Bak was in deze rol goed op dreef. Een mimiek en een motoriek om van te smullen. Zeer tekstvast gebruikte hij het hele toneel. De jonge professor Walter werd gestalte gegeven door Ed Koorn. Ook hij kwam goed uit de verf in al zijn goedheid, verbijstering en wanhoop. Hij bleef de lieverd die niet weet wat hem allemaal overkomt en hoe hij alles moet aanpakken. Ellie van Montfort was de charmante vriendin, een schrijfster. Ze komt er al snel achter welke leugens er gebruikt worden om een catastrofe af te wenden en speelt het spel mee. Zoals we van Ellie gewend zijn zette ze moeiteloos de uitgekookte, intelligente en charmante Helga neer. Het stuk werd geregisseerd door Hans de Jong, die hiermee een geslaagd debuut maakte. Lees verder →

01 mrt

Pico Bello

D’Ye boeit jong publiek

Toneelvereniging d’Ye verdient een groot compliment! Het is een knap staaltje om in twee achtereenvolgende voorstellingen van ieder twee uur een heel jong publiek zo te blijven boeien dat tussen de kinderen en de spelers een wisselwerking ontstaat die zorgt voor een uitermate plezierige sfeer. Onder regie van Paul de Boer werd volop genoten van het vrolijke kindertoneelstuk “Pico Bello” van Jan Lemaire jr. Een leuk verhaal over een schoorsteenveger, die zo arm is dat hij geregeld schuldeisers op zijn dak krijgt. Als hij met de meeste spoed aan het hof van koning Frederik wordt ontboden om de koninklijke schoor-stenen te vegen lijken betere dagen aan te breken, maar helaas is er een arrogante, zeer doortrapte hofmaarschalk die allerlei slechte plannetjes uitbroedt, waarvan Pico Bello het slachtoffer dreigt te worden. Gerro Roskam kreeg als de altijd opgewekte Pico Bello onmiddellijk de volle sympathie van de zaal. Daarentegen werd de hofmaarschalk (een mooie rol van Wijnand Visser) voortdurend op de vingers getikt. Rob de Wijn zette een zeer geloofwaardige statige kamerheer op de planken, leuk in contrast met de goedmoedige, vrolijke koning (Wim Brondgeest). Wat dit kindertoneelstuk extra aantrekkelijk maakte waren de leuke, vlotte liedjes op een eigentijds ritme die tussendoor werden gezongen. Lees verder →